سكوت آخر

موج اشکام شده لبریز
میخوره رو گونه هام لیز
میزنه تعنه به قلبم
که دیگه اون مال من نیست
من میمونمو یه دیوار
یه اتاق سرد و گیتار
میشکنم بغض سکوت رو
آخه قلبم شده بیمار
اونی که واسه من یه آسمون ستاره بود
عطر موهای قشنگش خوش تر از صد ها گل بهاره بود
رفته و تو دل من یه خزون جا کرده
من رو بین عاشق ها بدجوری رسوا کرده
اگه کل شهر عشق رو بسازن ز سنگ مرمر
یه پشیزم نمیارزه به همین سکوت آخر